In mijn laatste column heb ik het moeten hebben over de loonkloof in Nederland. Nu een algemener onderwerp waarvan we in Nederland denken dat het voor elkaar is. Maar niets is minder waar. Ik wil, nee, ik móet het hebben over de genderongelijkheid. De positie van meisjes en jonge vrouwen is volgens het onderzoek van Plan International nauwelijks vooruitgegaan, zo schrijft de NOS in september 2023.
Volgens het Global Gender Gap Report 2021 is Nederland met 7 plaatsen gestegen naar de 31ste positie in de wereldranking van gelijkheid tussen mannen en vrouwen. Dat lijkt goed nieuws maar we zijn er nog lang niet. Uit hetzelfde rapport blijkt dat Nederland nog steeds onderaan staat op de ranglijst van de 22 westerse landen. Nederland is hierbij zelfs gezakt van plek 16 naar 17.
Ook in 2023 boeken we geen vooruitgang op de wereldindex. Net als in 2022 staat Nederland op de 28ste positie, terwijl onze buurlanden België en Duitsland in de top 10 staan. Er wordt hierbij onder andere gekeken naar economische participatie, toegang tot onderwijs, politieke invloed en gezondheidszorg/ levensverwachting.
Uit hetzelfde onderzoek blijkt dat meer dan de helft van de vrouwen seksuele intimidatie op de werkvloer ervaart. Ook ik heb dat verschillende keren meegemaakt in mijn carrière. Een vreselijk gevoel, kan ik je vertellen. Het varieert van flauwe grapjes tot alleen zijn in een ruimte met een man die zeer ongepaste opmerkingen maakt en veel te dichtbij komt. Maar ook ongepaste aanrakingen zoals een klap op je billen. Het vreselijke gevoel voor mij was dat ik op mijn uiterlijk werd bejegend in plaats van op mijn inhoud. Het voelde vernederend. Vaak zei ik er wat van, soms durfde ik niets te zeggen.
Mijn boodschap is: dit soort gedrag en situaties zijn nooit oké en daar mag jij altijd wat van zeggen. Dat geldt voor zowel mannen als vrouwen. Ik heb het diverse keren meegemaakt dat mannen erbij stonden, maar hun geslachtsgenoot niet aanspraken op zijn gedrag.
De enige manier om dit te doorbreken lijkt toch dat je (helaas) voor jezelf op moet kunnen komen en assertief genoeg moet zijn om te zeggen dat je die uitspraak ongepast vindt of dat die aanraking absoluut niet oké is. En ja, je krijgt reacties waarbij de situatie wordt geschetst alsof jij de flauwerik bent en zij tegenwoordig niets meer mogen zeggen of doen, alsof jij je aanstelt en niet zo preuts moet doen. Verloochen je eigen grenzen nooit. Blijft onthouden: dat gedrag zegt iets over hen, niet over jou.
In onze buurlanden hebben ze het blijkbaar beter begrepen. Het wordt tijd dat Nederland aanhaakt. Ik ben helemaal klaar met dat walgelijke gedrag. Sluit jij ook je ogen niet op de werkvloer? Zorg jij ook dat jouw vrouwelijke collega’s elke dag met een veilig gevoel aan het werk kunnen?
Dit artikel verscheen eerder in Levensmiddelenkrant. Abonneren? Klik hier.
