ROERMOND – Voor velen is de start van de ondernemerscarrière een prachtige tijd. Na ál die jaren zwoegen in de supermarkten van collega’s en in de schoolbanken ben je eindelijk bevoegd bevonden om je eigen winkel te openen. Maar niet iedereen staat een onbewolkte start te wachten. Roermonder Ronald Bos keek de alom gevreesde burn-out recht in de ogen en besloot toen dat hij in moest grijpen. Enkele maanden na zijn hulpvraag aan Plus is Bos er weer bovenop, en vastberaden het beste uit zichzelf en de winkel te halen. “Ik zie de toekomst weer zonnig in, maar ik ben het afgelopen half jaar fictief gezien wel een aantal jaren ouder geworden.”
In het begin werkte Bos zo’n 80 tot 100 uur per week, maar na enkele weken kwam hij tot de conclusie dat het niet vol te houden was. “Er komt nogal wat op het pad van een startende ondernemer. En hoe goed de opleiding van Plus je ook voorbereidt, in de praktijk loopt het vaak net even anders.” Bos had de pech dat hij een winkel overnam die, wegens gezondheidsredenen van de vorige eigenaar, niet bepaald ‘verkoopklaar’ was.
Bos startte met een 20-koppig team, waarvan de helft bestond uit Oekraïense vluchtelingen. “Deze mensen spreken geen Nederlands of Engels, wat de communicatie uitdagend te noemen maakt. Daarnaast waren de werkvergunningen van deze werknemers nog niet op orde.” En ook moest het team ruim worden verdubbeld, maar de werving van nieuw personeel bleek niet eenvoudig. “Een volgend probleem was het omzetten van kwantiteit in kwaliteit. Deze nieuwe krachten moesten natuurlijk allemaal worden opgeleid, en ondertussen liepen de financiële zaken op de achtergrond, de gesprekken met leveranciers en het opkuisen van het achterstallig onderhoud in de winkel ook gewoon door. Er kwam zoveel meer bij kijken dan waar ik op voorbereid was. En op sommige dingen heb je invloed, op andere niet. Die zaken maken het ondernemerschap enorm uitdagend”, aldus Bos.
Tot hier en niet verder
“Ik merkte dat mijn lontje korter werd en nam mijzelf voor om vaker op tijd naar huis te gaan. Maar in de praktijk lukte dit uiteraard niet. Er moest nog te veel gebeuren”, vertelt Bos. “Op een gegeven moment zat ik er zo doorheen. Ik was op mijn kantoor en kon alleen nog maar huilen. Ik dacht: hoe krijg ik dit in vredesnaam rond? Dat was het punt waarop ik besloot: tot hier en niet verder.”
Bos nam contact op met zijn supermarktorganisatie Plus en deelde zijn zorgen. Zijn hulpvraag was concreet: ‘welke mensen kunnen mij nu ondersteuning bieden?’ en daar heeft men adequaat op gehandeld. “Ik kreeg hulp aangeboden van een oud-bedrijfsleider van Plus die op freelancebasis in mijn winkel helpt met het opleiden van nieuwe medewerkers. Daarnaast heb ik een buddy toegewezen gekregen. Dit is een Plus-ondernemer uit de buurt met wie ik kan sparren over onze visies. Hierdoor gaan we allebei anders naar de zaken kijken, dus dit is heel nuttig”, vertelt Bos. De buddy van Bos zit al zeven jaar in het vak en hem overkwam ongeveer hetzelfde toen hij begon. “Wel in iets andere mate, want het leven van een zelfstandige is nu vele malen intensiever dan toen, maar de basale zaken zijn hetzelfde”, verklaart Bos. Hij vervolgt: “Ik zie het starten van een onderneming als autorijden.
Wanneer je slaagt voor de ondernemersopleiding heb je het papiertje dat zegt dat je bevoegd bent, maar daarna begint het echte leren pas. Waar je eerst ondersteund werd, moet je nu je eigen richting gaan bepalen. En met alle uitdagingen van tegenwoordig is het ondernemerschap vandaag de dag te vergelijken met het rijden met vier auto’s tegelijk!”
Advies
De grootste uitdaging van de jonge ondernemer is volgens Bos om het evenwicht te bewaren. “Die constante zoektocht levert vaak een spanningsveld op tussen hoofd en hart, maar geeft uiteindelijk ook de charme aan het ondernemersvak.” Aan andere beginnende zelfstandigen zou Bos willen meegeven dat je te allen tijde op je gevoel moet afgaan, maar niet moet schromen om hulp te vragen én te accepteren. “Ik heb bepaalde keuzes gemaakt omdat andere mensen mij hebben omgepraat. Ik heb er achteraf spijt van dat ik niet gewoon naar mijn gevoel heb geluisterd”, vertelt Bos. “Wanneer ik het opnieuw zou doen zou ik nog meer op mijn eigen gevoel en intuïtie afgaan, en meer op mezelf vertrouwen. Ik heb het niet voor niets zo ver geschopt!”
Dit artikel verscheen eerder in Levensmiddelenkrant. Abonneren? Klik hier.
